Eins og kunnugt er og vikið er að í skýrslu stjórnar tók staðfesting samþykktabreytinga mun lengri tíma í meðförum stjórnvalda en venjan er og gert var ráð fyrir. Kom það m.a. til af því að fjármálaeftirlit Seðlabanka Íslands gerði nokkrar efnislegar athugasemdir við inntak breytinganna. Þær varða einkum þrjú atriði; lágmarkstryggingavernd sameignardeildar, umreikning áunninna réttinda vegna hækkandi lífaldurs og útfærslu á nýjum réttindatöflum fyrir framtíðarréttindaávinnslu. Auk þess komu fram athugasemdir við útfærslu breytinganna frá sjóðfélaga sem hann gerði m.a. grein fyrir á ársfundi LV í mars 2022.
Í svari LV til fjármála- og efnahagsráðuneytisins vegna athugasemda fjármálaeftirlitsins kom m.a. fram að LV teldi samþykktabreytingarnar uppfylla lagaskilyrði. Í því sambandi var m.a. vísað til greiningar sjóðsins, umsagnar tryggingastærðfræðings sjóðsins og lögfræðiálita sem unnin voru fyrir sjóðinn.
Niðurstaða ráðuneytisins að fengnum framangreindum athugasemdum og greinargerðum var sú að samþykktirnar væru í samræmi við lög og í desember staðfesti ráðherra samþykktabreytingarnar og tóku þær gildi um sl. áramót eins og að framan greinir.
Umsögn tryggingastærðfræðings um réttindabreytingarnar
Framangreindar samþykktabreytingar LV voru eðli málsins samkvæmt unnar í nánu samstarfi og á grundvelli ráðgjafar tryggingastærðfræðings lífeyrissjóðsins, Benedikts Jóhannessonar hjá Talnakönnun hf., og annarra sérfræðinga fyrirtækisins. Eftirfarandi er umfjöllun tryggingastærðfræðings um forsendur og inntak breytinganna.
Um aðdraganda breytinga á réttindakerfi sameignardeildar
Íslenska lífeyrissjóðakerfið er almennt byggt á þeim fjármunum sem sjóðfélagar hafa greitt í sjóðina og ávaxtast hafa í áranna rás. Sjóðirnir eiga engan bakhjarl. Sjóðfélaginn er hvorki varinn fyrir fjárhagslegum áföllum sem sjóðurinn kann að verða fyrir né lýðfræðilegum breytingum, svo sem lengingu ævinnar.
Í dánar- og eftirlifendatöflum Félags íslenskra tryggingastærðfræðinga, sem staðfestar voru af fjármála- og efnahagsráðherra í desember 2021, er í fyrsta sinn spá um mismikla lengingu meðalævinnar eftir aldri, þannig að sérhver árgangur lifi lengur en sá sem kom næstur á undan. Tryggingafræðilegar athuganir ber að miða við þær töflur sem í gildi eru á hverjum tíma. Mánaðarleg ávinnsla skal reiknuð út frá því hve langan tíma ætla má að sjóðfélagar séu á lífeyri miðað við töflurnar hverju sinni. Nýju töflurnar leiddu til þess að tryggingafræðileg staða lífeyrissjóða versnaði um tæplega 10% af jafnaði, mismikið eftir aldurs- og kynjasamsetningu sjóða.
Hefði ekkert verið að gert gæfu réttindatöflur lífeyrissjóða væntingar um of mikinn lífeyri og því myndu sjóðir lenda í erfiðleikum með að standa við skuldbindingar sínar samkvæmt þeim. Slíkt aðgerðaleysi myndi til lengdar bitna á yngri sjóðfélögum því sjóðurinn væri að greiða of háan lífeyri og ganga þannig óhóflega á eignir. Þess vegna er eðlilegt að lengri lífaldur leiði til þess að réttindi til mánaðarlegra greiðslna minnki í samræmi við lenginguna. Stjórn Lífeyrissjóðs verzlunarmanna hefur markað þá stefnu að réttindatöflur verði endurskoðaðar í framtíðinni í hvert skipti sem nýjar dánar- og eftirlifendatöflur verði gefnar út og metið hvort tilefni sé til breytinga á réttindaávinnslu.
Sú hugsun að lengri lífeyrisaldur leiði til lægri mánaðarlegra greiðslna er vel þekkt í nær öllum lífeyrissjóðum á Íslandi. Hjá þeim er lífeyristökualdur sveigjanlegur, oft frá 60 til 80 ára aldri, en sá sem tekur lífeyrinn síðar fær hærri mánaðarlegar greiðslur en sá sem byrjar fyrr fær lægri mánaðarlegar greiðslur. Engum dettur í hug að þessi tilfærsla sé skerðing eða aukning á réttindum.
Viðbrögð vegna hækkandi lífaldurs
Til þess að bregðast við lakari stöðu lífeyrissjóðs þarf að gæta sanngirni og meðalhófs og að ekki sé á einhvern hóp sjóðfélaga hallað við breytingarnar. Sjóðir þurfa að huga sérstaklega að stöðu einstaklinga sem hafa nú þegar hafið töku lífeyris. Þeir eru sjaldan í aðstöðu til þess að bregðast við með meira vinnuframlagi.
Vegna þess að breytingarnar koma misjafnlega við árgangana var eðlilegt að aðgerðir lífeyrissjóðsins tækju mið af þeirri staðreynd. Ósanngjarnt hefði verið að breyta rétti allra sjóðfélaga til mánaðarlegs lífeyris jafnt, því þá væru í raun réttindi þeirra elstu skert en þeirra yngstu aukin, þvert á niðurstöður spárinnar. Segjum sem dæmi að meðalbreytingin yfir alla árganga hafi leitt til 8% lakari stöðu. Hefði verið gripið til 8% flatrar lækkunar mánaðarlegra réttinda allra hefði það lækkað greiðslur til níræðs lífeyrisþega, sem ævin lengist nánast ekkert hjá samkvæmt nýju töflunum, til þess að ekki þyrfti að lækka tvítugan sjóðfélaga sem yrði fjórum árum lengur á lífeyri en áður var reiknað með. Slík breyting færir réttindi frá þeim eldri til þeirra yngri.
Til þess að koma í veg fyrir slíkt óréttlæti var miðað við verðmæti réttinda sjóðfélaganna eins og þau voru samkvæmt eldri lífslíkum og mánaðarleg réttindin samkvæmt nýju töflunum lækkuð þannig að verðmæti þeirra verði það sama og það var áður. Þannig eru verðmæti ekki færð til milli hópa. Hver heldur sínu enda mikilvægt að færa lífeyrisbyrðina ekki milli kynslóða.
Það er skoðun mín að vandað hafi verið til breytinganna hjá Lífeyrissjóði verzlunarmanna með því að skoða margar mögulegar leiðir og lögmæti þeirra og velja svo leið sem er í samræmi við lög, réttlát fyrir alla sjóðfélaga og tryggir styrk sjóðsins til framtíðar eftir því sem kostur er.
Benedikt Jóhannesson,
tryggingastærðfræðingur Lífeyrissjóðs verzlunarmanna